Loslaten

Hand in hand wandelen met mijn dochter van bijna twee. Wat voel ik mij dan een trotse vader. Af en toe knijpt ze even om te voelen of ik haar handje wel stevig genoeg vasthoud. Ik kan er geen genoeg van krijgen. Zij wel. Sinds deze week heeft mijn dochter wat nieuws bedacht: Loslaten.  

Ik pak haar hand om een drukke straat over te steken en opeens voel ik dat haar handje niet knijpt maar zich probeert los te trekken. Eerst is er de twijfel… is het een misverstand of misschien een kleine struikeling, maar nee; met de woorden “laten” en “los” breekt er ineens een nieuw tijdperk aan. Dan moet je kiezen. Of je houdt onder protest het handje vast om de baas te blijven in de situatie. Met een jammerend kind tot gevolg. Of je vertrouwt erop dat ze het binnen je handbereik ‘zelluf’ kan proberen. Geen makkelijke keuze en hoe dan ook crisis voor je hart. Ik kies voor de laatste optie en dat pakt (dit keer) goed uit; ze houdt nauwkeurig in de gaten wat papa doet en dus zijn we veilig thuisgekomen. 

Noodgedwongen moeilijke keuzes maken en leren loslaten… wat dat betreft lijken ouderschap en ondernemerschap op elkaar. Zeker nu horecaondernemers en managers al meer dan een jaar flink worden uitgedaagd om er in een lockdown toch nog iets van te maken. Hoe benard die situatie ook is, soms moet ik ook wel weer glimlachen om de initiatieven die daar uit ontstaan.  

Zo fietste ik vanochtend door het centrum van Utrecht en vlogen de ‘TO GO’ borden en affiches mij nog net niet om de oren. Uiteenlopend van smakelijk aangeklede standjes tot amateuristische Word-A4-tjes tegen het chique restaurantraam geplakt. Soms zo lelijk dat je ervan moet grijnzen en uit sympathie de noodkreet wil beantwoorden door er 10 koffie-to-go met broodjes te bestellen. Ik kan het mij zo goed voorstellen: To go or not to go, dat is de vraag… Vasthouden aan je bedrijfsformule en reputatie, hopend op betere tijden… of loslaten en kiezen voor een snelle fix, want matige resultaten zijn beter dan niets…  

Weer zegt mijn hart als eerste: vasthouden. Liever helemaal niet, dan een slap aftreksel. Maar na ruim een jaar coronacrisis en sinds kort een dochter die de onafhankelijkheid heeft uitgeroepen, moet ik toegeven dat loslaten soms de enige manier is om verbonden te blijven. Om toch connectie te kunnen maken. Zo heb ik de plannen losgelaten om een groot event te organiseren voor de lancering van PLUCK en ben ik klein begonnen aan dit grote avontuur. Met eveneens een mini-eventje in m’n eigen straat. Om toch alvast een beetje te proeven van wat leven in de brouwerij.  

Als je loslaat, heb je ook de handen vrij om iets anders aan te pakken. Als business as usual op zich laat wachten, waarom die tijd dan niet gebruiken voor het creëren van nieuwe business? Onzekere tijden vragen om een plucky hart dat durft te kiezen. Trouw aan je visie, aangepast aan de omstandigheden. Mijn to-go-variant is persoonlijk langsgaan bij klanten, ook al is er geen voorraad om aan te vullen. Er is ondertussen wel een eigen premium label in ontwikkeling, er liggen plannen op plank en er is een einde aan de lockdown. Er is toekomst met zonnige terrassen en open winkels. Ik hoor de muziek al.  

Over 10 jaar lachen we erom. Dan kijken we terug op de pandemie als een bizar intermezzo. En ik kijk dan waarschijnlijk met weemoed terug op mijn dochters eerste stapjes in zelfstandigheid. Tegen die tijd zal ze mij als loslopende tiener ongetwijfeld nog veel meer uitdagen om ‘los te laten…’ Ik hou nu al m’n hart vast.